Καθώς πλησίαζαν οι γιορτές των Χριστουγέννων, διακοσμήσαμε γιορτινά την αίθουσα και στολίσαμε ένα όμορφο Χριστουγεννιάτικο δέντρο στον προθάλαμο. Αρκετά ζευγάρια μάς επισκέπτονταν εκείνες τις μέρες για να συζητήσουμε για τη δεξίωσή τους και θέλαμε να βρεθούν σε ένα γιορτινό περιβάλλον. Πριν και μετά τα Χριστούγεννα, άλλωστε, φιλοξενήσαμε δεξιώσεις και σε συνεννόηση με τα ζευγάρια το σκηνικό συμφωνήσαμε να είναι εορταστικό!
Μια τέτοια δεξίωση ήταν και της Μαρίας και του Παναγιώτη, ενός καταπληκτικού ζευγαριού, που μετά τον Χριστουγεννιάτικο γάμο τους, επέλεξαν το Carpe Diem για την επίσης Χριστουγεννιάτικη δεξίωση σε αποχρώσεις του κόκκινου!
Ο γάμος τους έγινε το Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010. Μήπως θυμάστε τι γινόταν στην Αττική εκείνη την ημέρα; Χιόνιζε!!! Κι εμείς, καθώς βρισκόμαστε στους πρόποδες της Πάρνηθας, ήμασταν οι πρώτοι που ντυθήκαμε στα λευκά. Παρόλα αυτά όμως, καταβάλαμε κάθε δυνατή προσπάθεια και η δεξίωση στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, ενώ το χιόνι έξω συνέχιζε να πέφτει πυκνό.
Δεν θα σας γράψω όμως περισσότερα, όχι γιατί δεν θέλω, αλλά γιατί η αρχισυντάκτρια του teleiosgamos.gr , που ήταν προσκεκλημένη μας εκείνο το βράδυ, έγραψε ένα άρθρο στο weddingblog.teleiosgamos.gr για το πώς έζησε η ίδια τη δεξίωση εκείνη τη βραδιά και είναι πραγματικά καταπληκτικό.
Την ευχαριστώ πολύ και το δανείζομαι για τη συνέχεια του δικού μου post!
Το χρονικό μιας Χριστουγεννιάτικης δεξίωσης στο χιονισμένο Carpe Diem
Από την Βιβή Κωτούλα, όπως δημοσιεύτηκε στο Blog του teleiosgamos.gr
Ήταν 11 Δεκεμβρίου 2010, ημέρα Σάββατο και ο 6χρονος γιος μου με ξυπνούσε γεμάτος χαρά για να μου ανακοινώσει ότι έξω χιονίζει πολύ και ότι θέλει να βγούμε για να πάμε βόλτα! Δεν τον πίστεψα αρχικά, θεώρησα ότι η αντίδρασή του είχε την υπερβολή στον ενθουσιασμό ενός παιδιού. Όμως είχε δίκιο! Το χιόνι έπεφτε πυκνό και είχε αρχίσει να καλύπτει με το λευκό του σκέπασμα τα δέντρα και τα φυτά. Ήταν μια μέρα διαφορετική από τις προηγούμενες, που μας έκανε να νιώσουμε χαρά, να νιώσουμε παιδιά και να ανυπομονούμε να παίξουμε με το χιόνι.
Ήταν όμως και ένα Σάββατο του Δεκεμβρίου, που αρκετά ζευγάρια επέλεξαν να παντρευτούν. Μια τέτοια δεξίωση φιλοξενούσε εκείνο το βράδυ και η αίθουσα Carpe Diem στους πρόποδες της ήδη κατάλευκης Πάρνηθας, στην οποία ήμασταν προσκεκλημένοι των ιδιοκτητών του χώρου για να δούμε τον χώρο κατά τη διάρκεια μιας εκδήλωσης!
Και τώρα τι θα γινόταν με τόσο χιόνι; Στις ειδήσεις έβγαιναν οι χιονο-δημοσιογράφοι με link από την Πάρνηθα, όπου όλα φαίνονταν κάτασπρα, το χιόνι συνέχιζε να πέφτει πυκνό και ανακοίνωναν ότι ο δρόμος μετά το τελεφερίκ είχε ήδη κλείσει, ενώ ήταν μεγάλη η προσέλευση «εκδρομέων» που έβαλαν τα παιδιά στο αυτοκίνητο και ανέβηκαν στην Πάρνηθα για να παίξουν με το χιόνι, με αποτέλεσμα να μπλοκάρουν το δρόμο!
Είχα αρχίσει να νιώθω μια ανησυχία και σκέφτηκα την ίδια στιγμή τη νύφη, που σε μερικές ώρες θα παντρευόταν σε μια εκκλησία στα βόρεια προάστια της Αττικής και στη συνέχεια θα υποδεχόταν μαζί με τον γαμπρό, τους καλεσμένους τους στην αίθουσα Carpe Diem στην Πάρνηθα. Ήλπιζα λοιπόν, να έχουν δίπλα τους ανθρώπους που θα τους καθησυχάζουν και θα τους ηρεμούν, ώστε να δουν την όμορφη πλευρά αυτής της ιδιαίτερης κατάστασης. Ευτυχώς, όπως μας είπαν οι ίδιοι στη συνέχεια, ένας τέτοιος άνθρωπος υπήρξε … θα δείτε παρακάτω.
Κι εκεί που σκεφτόμουν τη νύφη, χτυπά το τηλέφωνο και ήταν ο Γιώργος, ο ένας εκ των τριών ιδιοκτητών του Carpe Diem. Κι εδώ θα βάλω μια μικρή παρένθεση για να σας αναφέρω ότι το Carpe Diem ανήκει σε τρία αδέρφια, την Μαρία, τον Γιώργο και τον Νίκο Δαμάσκο, τα οποία είναι τρία νέα και καταπληκτικά παιδιά, που αγαπούν πραγματικά τη δουλειά τους και βρίσκονται διαρκώς «από πάνω» της. Ο Γιώργος, λοιπόν, μας πήρε τηλέφωνο για να επιβεβαιώσει ότι θα πάμε το βράδυ στη δεξίωση, η οποία θα γινόταν κανονικά όπως ακριβώς είχε σχεδιαστεί, παρόλο το στρωμένο χιόνι. Οι ίδιοι και το προσωπικό ήταν εκεί από το πρωί και φρόντιζαν για την πρόσβαση των καλεσμένων, το καθάρισμα του δρόμου, το καθάρισμα της αυλής και του parking. Μας είπαν περισσότερα για όλα αυτά το βράδυ που συναντηθήκαμε και θα τα διαβάσετε στη συνέχεια.
Η ώρα πέρναγε και το χιόνι συνέχισε να πέφτει. Είχαμε αποφασίσει ότι δεν θα το αφήσουμε να αλλάξει τα σχέδιά μας, ακόμη και αν χρειαζόταν να βάλουμε αλυσίδες για να ανέβουμε στην Πάρνηθα! Το βραδάκι, την ώρα που ετοιμαζόμασταν, χτύπησε και πάλι το τηλέφωνο. Αυτή τη φορά ήταν ο Νίκος, χαρούμενος και γεμάτος θετική ενέργεια, ο οποίος ήθελε να σιγουρευτεί ότι θα πάμε στη δεξίωση και να μας πει ότι έχουν τα πάντα υπό έλεγχο και ότι οι καλεσμένοι είχαν αρχίσει να φθάνουν!
Πήγαιναν όλα καλά λοιπόν και αυτό με έκανε να νιώσω μια ανακούφιση που δεν την περίμενα. Ήμουν τελικά περισσότερο αγχωμένη απ’ ότι πίστευα. Το ζευγάρι που παντρευόταν, όπως και κάθε άλλο, προγραμμάτιζε τόσους μήνες πριν τον γάμο τους και θα ήταν κρίμα οι καιρικές συνθήκες ή έλλειψη ετοιμότητας από την πλευρά των επαγγελματιών που ήταν υπεύθυνοι για τη δεξίωση να τους ανέτρεπε το σκηνικό που είχαν ονειρευτεί.
Ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο και προχωρούσαμε στους σχεδόν έρημους δρόμους με κατεύθυνση τη Λεωφόρο Πάρνηθος. Μάλλον η υπερβολή των ειδήσεων είχε κάνει καλά τη δουλειά της και πολλοί έμειναν στο σπίτι τους εκείνο το βράδυ. Άρχισα πάλι να ανησυχώ για το αν έλειπε μεγάλος αριθμός από τους καλεσμένους του ζευγαριού. Ευχόμουν να βρούμε τους περισσότερους εκεί να γλεντάνε μαζί με τους νιόπαντρους αψηφώντας την παγωνιά και το χιόνι!
Καθώς ανεβαίναμε, το τοπίο γινόταν όλο και πιο χειμερινό με το χιόνι να γλύφει τα πλαϊνά του δρόμου. Όμως δεν αντιμετωπίσαμε κανένα σημαντικό πρόβλημα και δεν χρειαζόμασταν αλυσίδες. Χρειαζόταν απλά περισσότερη προσοχή στην οδήγηση. Όταν φτάσαμε, μας υποδέχτηκαν οι παρκαδόροι, που πραγματικά είχαν μια δύσκολη βάρδια εκείνη την ημέρα, γιατί ο αέρας ήταν δυνατός και παγωμένος. Άνοιξαν εκείνοι την πόρτα του αυτοκινήτου, για να μην την παρασύρει ο αέρας και με βοήθησαν με ευγένεια να βγω από το αμάξι.
Το χιόνι είχε καθαριστεί από την αυλή, το parking και την είσοδο και το χοντρό αλάτι που είχαν ρίξει εξασφάλιζε την ασφαλή πρόσβαση μέχρι την πόρτα της αίθουσας. Μάς άνοιξε ένας ευγενικός άνθρωπος, υπεύθυνος για την υποδοχή και μας καλωσόρισε στον στολισμένο «προθάλαμο» με το τεράστιο χριστουγεννιάτικο δέντρο και τα μεγάλα φανάρια με τα αναμμένα κεριά. Κι έτσι από τη μια στιγμή στην άλλη βρεθήκαμε σε ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον, μόλις έκλεισε η γυάλινη πόρτα πίσω μας! Από την παγωνιά περάσαμε στη ζεστή ατμόσφαιρα του χώρου, που δήλωσε την παρουσία της πριν καν περάσουμε στην αίθουσα. Εξηγήσαμε ότι είμαστε καλεσμένοι των ιδιοκτητών και οδηγηθήκαμε στο τραπέζι τους, σε μια διακριτική γωνιά της αίθουσας.
Όσο περπατούσα προς τα εκεί κοίταζα γύρω μου κι έβλεπα γεμάτα τραπέζια, στολισμένα με μια φλογερή σύνθεση από κόκκινα τριαντάφυλλα, κόσμο να μιλά εύθυμα, το νυφικό τραπέζι σε πλήρη απαρτία να σηκώνει ψηλά τα ποτήρια για μια ακόμη πρόποση, άκουγα τα μαχαιροπήρουνα επί το έργο και μουσική ιδανική για την ώρα του φαγητού!
Κοίταξα τη νύφη, έδειχνε ευτυχισμένη, ήταν χαμογελαστή, λαμπερή και την είδα να μας κοιτά λιγάκι απορημένη. Της χαμογέλασα, έριξα το βλέμμα μου και στον επίσης χαρούμενο και χαμογελαστό γαμπρό και προχώρησα, αφήνοντάς τους να καταλάβουν ότι θα τους μιλούσα σε λιγάκι, αφού πρώτα έφτανα στο τραπέζι που μας περίμεναν.
Η Μαρία, ο Γιώργος και ο Νίκος είχαν μόλις καθίσει να γευτούν τα φαγητά που ετοίμασε ο chef τους για τη δεξίωση, μαζί με τρεις ακόμη καλεσμένους τους. Καθίσαμε στο τραπέζι με το νούμερο 27, γραμμένο στην όμορφη κάρτα σε σχήμα λουλουδιού με μια πεταλούδα πάνω του, που υπήρχε στο κέντρο του τραπεζιού δίπλα από την σύνθεση. Αφού γνωριστήκαμε με όλους και εγκλιματιστήκαμε, ο Νίκος μας οδήγησε στον μπουφέ για να φτιάξουμε τα πιάτα μας.
Είχαμε τη δυνατότητα να διαλέξουμε ψωμάκια από μια μεγάλη ποικιλία ψωμιών, στημένα στο δικό τους stand με ιδιαίτερη διακόσμηση και να συνεχίσουμε με τις σαλάτες και τα τυριά. Οι σαλάτες, σε αντίθεση με ό, τι έχω συνηθίσει σε ανάλογες εκδηλώσεις, ήταν όσες ακριβώς έπρεπε να υπάρχουν σε σχέση με το μέγεθος του μπουφέ και έτσι δεν επισκίαζαν τα φαγητά που ακολουθούσαν.
Την αυλαία των φαγητών άνοιγαν τα ζυμαρικά, οι κρέπες, τα κις λορέν, οι μελιτζάνες με τυρί, τα οποία έδιναν τη θέση τους στα κρεατικά, ψητά και μαγειρευτά, που κάλυπταν το μεγαλύτερο μέρος του μπουφέ. Εκείνο που μου έκανε πολύ καλή εντύπωση ήταν η πληρότητά του, παρόλο που ήμασταν οι τελευταίοι που σερβιριζόμασταν, καθώς και η διακόσμησή του με τις μεγάλες πορτοκαλί κολοκύθες και τις ινδικές καρύδες.
Στην επιστροφή μας από τον μπουφέ, πλησίασα τους νιόπαντρους, την Μαρία και τον Παναγιώτηκαι τους ευχήθηκα τα καλύτερα για τον γάμο τους και την νέα τους ζωή. Ήταν και οι δυο τους πολύ θετικοί άνθρωποι, πραγματικά χαρούμενοι και ζεστοί. Από τους ανθρώπους που όταν σε χαιρετούν σου σφίγγουν εγκάρδια το χέρι! Μετά από τη σύντομη γνωριμία μας, επέστρεψα στο τραπέζι μας με όρεξη να δοκιμάσω όλες εκείνες τις γεύσεις που διάλεξα να προσθέσω στο πιάτο μου. Και ήταν όλα καλομαγειρεμένα, εύγευστα και στη σωστή θερμοκρασία. Εκείνα όμως που ξεπέρασαν τις γευστικές μου απαιτήσεις ήταν το κοτόπουλο, που όπως έμαθα είχε μαριναριστεί σε ένα μείγμα μυρωδικών και μπαχαρικών, το ιδιαίτερο στιφάδο με τα πολύ μικρά κρεμμυδάκια, τα μανιτάρια και τους κύβους του καλοβρασμένου μοσχαριού, που όπως έμαθα είναι ένα πιάτο που σερβίρεται αποκλειστικά στο Carpe Diem και τα χοιρινά φιλετάκια με την πλούσια σάλτσα μπάρμπεκιου.
Όση ώρα τρώγαμε έριχνα ματιές γύρω μου, στους καλεσμένους, για να δω την έκφρασή τους καθώς έτρωγαν κι εκείνοι, συνομιλώντας μεταξύ τους. Βλέπετε, αυτό είναι μέρος της επαγγελματικής «διαστροφής» κι όχι περιέργεια, όπως ίσως σας φαίνεται. Μου συμβαίνει ασυναίσθητα πια, σε όποια δεξίωση βρίσκομαι ως καλεσμένη. Άλλωστε, συνήθως βρίσκομαι σε κάποιο από τους χώρους δεξίωσης που προβάλλονται στο teleiosgamos.gr και είναι μια καλή ευκαιρία για να διαπιστώσω αν όλα κυλούν ομαλά, αν οι καλεσμένοι νιώθουν πώς βρίσκονται σε ένα φιλόξενο περιβάλλον και αν απολαμβάνουν το φαγητό τους. Στη συγκεκριμένη δεξίωση λοιπόν, είδα γύρω μου ανθρώπους που η έκφρασή τους δήλωνε ικανοποίηση και αυτό ικανοποίησε κι εμένα για την αίθουσα δεξιώσεων που ανήκει στους διαφημιζόμενούς μας.
Το φαγητό μου συνδυάστηκε στην αρχή με κόκκινο κρασί, αλλά στη συνέχεια ενέδωσα στον σερβιτόρο, που πέρναγε διαρκώς από τα τραπέζια προσφέροντας αναψυκτικά, διαλέγοντας μια δροσερή πορτοκαλάδα. Και ήταν η ίδια σχεδόν στιγμή που το ζευγάρι έφτανε κοντά μας, στην καθιερωμένη «περιοδεία» από τα τραπέζια των καλεσμένων, ακολουθούμενο από τον βιντεολήπτη και τον φωτογράφο του γάμου. Τους ευχηθήκαμε κι εμείς, όπως όλοι, τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας και αστειευτήκαμε μαζί τους σε ένα κλίμα εξαιρετικά φιλικό και ζεστό. Αποδείχθηκε γι ακόμη μια φορά ότι η διάθεση των νιόπαντρων συμπαρασύρει και τους καλεσμένους και παίζει σημαντικό ρόλο στην έκβαση της δεξίωσης.
Ο χορός μετά από λίγο ξεκίνησε με το ζευγάρι να κάνει την αρχή και να ακολουθούν και άλλα ζευγάρια στην πίστα για να χορέψουν κι εκείνα αγκαλιασμένα. Αυτό ήταν όμορφο θέαμα, αλλά και όμορφη κίνηση, γιατί η Μαρία και ο Παναγιώτης παρέμεναν οι πρωταγωνιστές στον πρώτο τους χορό, αλλά μοιράστηκαν αυτή την ιδιαίτερη στιγμή μαζί με τους δικούς τους αγαπημένους ανθρώπους.
Όσο εμείς βρισκόμασταν στη ζεστή αίθουσα με τον ατμοσφαιρικό φωτισμό και την χορευτική μουσική, που ξεκίνησε αμέσως μετά τον πρώτο χορό, αρκούσε να ρίξεις μια ματιά έξω από τα παράθυρα για να αντικρίσεις το χιονισμένο περβάζι τους, τα λευκά δέντρα που τα έγερνε ο αέρας και το λευκό τοπίο, για να θυμηθείς ότι έξω ήταν νύχτα βαρυχειμωνιάς, αλλά δεν σε ένοιαζε καθόλου πια. Αυτό, αποδείκνυε και το κέφι που άρχισε να ανεβαίνει και παρέμεινε αμείωτο για τις επόμενες ώρες!
Ειδικά η νύφη, δεν σταμάτησε στιγμή να χορεύει. Ξεκινώντας από τα τραγούδια του γάμου, τα δημοτικά και τα νησιώτικα, συνεχίζοντας με ντίσκο και ποπ και περνώντας στα λαϊκά, από δυνατά ζεϊμπέκικα μέχρι τσιφτετέλια, η νύφη ειδικά δεν σταμάτησε τον χορό μαζί με τους καλεσμένους. Κι ο γαμπρός όμως δεν πήγαινε πίσω! Απλά με εκείνον βρήκαμε και μια ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί του και να του ζητήσουμε να μας μιλήσουν οι δυο τους για τη δεξίωση του γάμου τους, μόλις θα έκαναν ένα διάλλειμα από τον χορό.
Σε μια συζήτηση που είχα με τη Μαρία, την μία εκ των ιδιοκτητών του Carpe Diem, μου περιέγραφε πόσο καλά παιδιά είναι η Μαρία, η νύφη δηλαδή και ο Παναγιώτης και πόσο πολύ ήθελαν εκείνη και τα αδέρφια της να πάνε όλα καλά στη δεξίωσή τους. Μου διηγήθηκε ότι βρίσκονταν εκείνοι και το προσωπικό τους από το μεσημέρι στην αίθουσα και προσπαθούσαν σε συνεννόηση με την αστυνομία να ξεμπλοκάρει ο δρόμος από τα αυτοκίνητα των εκδρομέων, ενώ σε συνεννόηση με τα μηχανήματα του Δήμου φρόντιζαν να καθαρίσουν από το χιόνι τον δρόμο, ώστε να μη διακοπεί η πρόσβαση στην αίθουσα. Ευτυχώς, όπως μου είπε, όλοι οι αρμόδιοι ήταν συνεργάσιμοι και έκαναν ό, τι ήταν δυνατό για να γίνει η δεξίωση του γάμου δύο νέων ανθρώπων και επέτρεπαν την άνοδο μόνο στα αυτοκίνητα όσων έλεγαν πως είναι εργαζόμενοι στο Carpe Diem κι έχουν να ετοιμάσουν μια δεξίωση γάμου! Ταυτόχρονα, όλοι τους είχαν πάρει τα φτυάρια και καθάριζαν την αυλή και τις σκάλες από το χιόνι για να ελευθερώσουν την είσοδό τους. Καθάριζαν το χιόνι κι έριχναν παράλληλα χοντρό αλάτι, ενώ το χιόνι που έπεφτε τους έκανε να μοιάζουν με χιονάνθρωπους. Μου τα έλεγε και διασκέδαζε και η ίδια με την περιγραφή όλων όσων είχαν προηγηθεί. Εγώ εκείνη την ώρα που μιλούσαμε, είχα απέναντί μου τη Μαρία ευδιάθετη και δεν μου φαινόταν καθόλου κουρασμένη, όπως θα περίμενα να είναι μετά από τόσο φτυάρισμα! Σαν να είχε πάρει extra ενέργεια από όλη εκείνη την προσπάθεια που είχαν καταβάλει τις προηγούμενες ώρες!
Και όσο το γλέντι βρισκόταν σε εξέλιξη, εγώ ως καπνίστρια – ακόμη – έφυγα για λίγο από το τραπέζι μας και πήγα στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο που χωρίζεται με τζαμαρία από την κυρίως αίθουσα για να καπνίσω ένα τσιγάρο παρέα με άλλους καλεσμένους, που βρέθηκαν εκεί για τον ίδιο λόγο. Ήμασταν χώρια και ταυτόχρονα μαζί με τους υπόλοιπους, αφού είχαμε άμεση οπτική επαφή με τον κύριο χώρο της δεξίωσης και παράλληλα είχαμε απρόσκοπτη θέα από τους μεγάλους υαλοπίνακες στο χιονισμένο τοπίο. Έτσι το ποτό μας, γιατί είχαν σερβιριστεί ποτά σε όποιον το επιθυμούσε, το απολαμβάναμε μαζί με ένα τσιγάρο σε ένα επίσης όμορφο περιβάλλον, που μας έκανε να μη νιώθουμε αποκομμένοι από τη δεξίωση.
Πριν επιστρέψω στο τραπέζι ήθελα να επισκεφτώ τις τουαλέτες, πάλι από επαγγελματική «διαστροφή», γιατί από την εικόνα που αντικρίζω εκεί, βγάζω πάντα τα πιο ακριβή συμπεράσματα για το πόσο επαγγελματίες είναι οι ιδιοκτήτες ενός χώρου. Κατέβηκα λοιπόν τις άνετες σκάλες με τα προστατευτικά στην άκρη κάθε σκαλιού και όσο πιο διακριτικά γινόταν κοίταξα πρώτα στις τουαλέτες των αντρών για να βεβαιωθώ ότι εκείνη την ώρα δεν βρισκόταν κάποιος εκεί, που θα παρεξηγούσε την επίσκεψή μου στα … ενδότερα. Και ήμουν τυχερή, γιατί δεν υπήρχε κάποιος, οπότε προχώρησα για να ελέγξω αν όλα ήταν καλά στον χώρο που επισκέπτονται οι συνήθως απρόσεκτοι άντρες. Και με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη! Ήταν όλα τακτοποιημένα, πεντακάθαρα, αρωματισμένα διακριτικά, με ατμοσφαιρικό φωτισμό και με τα φυτά στα γλαστράκια να διακοσμούν όμορφα τον πάγκο με τους νιπτήρες. Έβαλα ένα τσεκ √ ικανοποίησης και γύρισα για να οδηγηθώ στις γυναικείες τουαλέτες, όπου θα έπαιζα πλέον με ησυχία στην έδρα μου!
Μπαίνοντας, με υποδέχθηκε ένα διακριτικό άρωμα, το οποίο ενίσχυε το άρωμα των λουλουδιών και των μπολ με ποτ πουρί, που κοσμούσαν τους νιπτήρες. Γύρισα το κεφάλι μου δεξιά, όπου αντίκρισα το μπουντουάρ, το οποίο μέχρι τότε είχα δει μόνο σε κάποια φωτογραφία. Μπήκα μέσα και διαπίστωσα ότι είναι ένας χώρος, όμορφα διακοσμημένος και εξοπλισμένος, όσος ακριβώς χρειάζεται, για να φρεσκαριστεί η νύφη με την ησυχία της. Έβαλα άλλο ένα τσεκ √ ικανοποίησης! Συνέχισα με την επιθεώρηση στις γυναικείες τουαλέτες και ήταν όλα επίσης πεντακάθαρα και τακτοποιημένα. Με εξέπληξε θετικά, ότι πέρα από το ζεστό νερό, που ήταν «βάλσαμο» για τα χέρια, δίπλα σε κάθε κρεμοσάπουνο υπήρχε και μια ενυδατική κρέμα για τα χέρια με συστατικά όπως γάλα, μέλι, καρύδα, ελαιόλαδο και υπέροχα αρώματα! Η κρέμα ήταν πραγματικά ευεργετική για τα χέρια κι έτσι βάζοντας το τελευταίο τσεκ √ ικανοποίησης γύρισα και πάλι στο τραπέζι.
Το γλέντι συνεχιζόταν με την ίδια ένταση και χαιρόμουν πολύ που οι περισσότεροι καλεσμένοι του ζευγαριού έμεναν κοντά του μέχρι τόσο αργά και διασκέδαζαν πραγματικά στον γάμο τους, παρόλο τις δύσκολες καιρικές συνθήκες που είχαν να αντιμετωπίσουν φεύγοντας. Ήμουν σίγουρη ότι η Μαρία και ο Παναγιώτης είχαν ανάγκη την στήριξή τους. Και όσο εγώ κάνω αυτές τις σκέψεις, παρατηρώ ότι έχουν μπει στον χορό η Μαρία, ο Γιώργος και ο Νίκος, τους οποίους είχα χάσει για λίγη ώρα. Εκείνοιγλένταγαν με τους νιόπαντρους, σαν να βρίσκονταν στον γάμο των φίλων τους και το ζευγάρι διασκέδαζε μαζί τους, όπως ακριβώς και με τους καλεσμένους τους! Ομολογώ ότι αυτή η εικόνα μου άρεσε πάρα πολύ και μου «έβγαλε» μια οικειότητα που δεν περίμενα να δω.
Κι επιτέλους κάποια στιγμή, γύρω στις 3 το πρωί, ο Παναγιώτης κατάφερε να πάρει την Μαρία από την πίστα και να έρθουν οι δυο τους στον στολισμένο προθάλαμο, κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο, όπου δεν μας ενοχλούσε η ένταση της μουσικής, ώστε να τους γνωρίσουμε καλύτερα και να μας πουν δυο λόγια για το πώς αισθάνονται και αν είναι ευχαριστημένοι από την δεξίωση του γάμου τους στην αίθουσα Carpe Diem. Τα παιδιά ήταν εξουθενωμένα, αλλά εξαιρετικά ευδιάθετα και πολύ άνετα μαζί μας κι εμείς μαζί τους. Μιλήσαμε για λίγα λεπτά, αλλά όσα μας είπαν ήταν πολύ περισσότερα στην πραγματικότητα. Δεν θα σας γράψω άλλα όμως … δείτε το video που ακολουθεί, το οποίο να σημειώσω ότι είναι προϊόν αυθόρμητης πρωτοβουλίας μας και η λήψη έγινε με μια μικρή ερασιτεχνική handycam που βρίσκεται συνήθως στην τσάντα μου.
https://www.youtube.com/watch?v=fMsQnLtqOcI
Ο Παναγιώτης μεταξύ άλλων, μάς αποκάλυψε ότι ο μοναδικός άνθρωπος που τους έδωσε κουράγιο εκείνη τη μέρα, που τους εμψύχωνε και τους καθησύχαζε ότι όλα θα πάνε μια χαρά και όπως τα είχαν σχεδιάσει, ήταν ο Νίκος. Τη στιγμή που οι δικοί τους άνθρωποι είχαν πανικοβληθεί με την κατάσταση και τους πρόσθεταν άγχος για το πώς θα πάνε στην εκκλησία, τι θα γίνει με τη δεξίωση, πώς θα οδηγήσουν στους χιονισμένους δρόμους, ο Νίκος ψύχραιμος και με τον ενθουσιασμό και τη θετική του στάση, τους έφτιαχνε τη διάθεση!
Ευχηθήκαμε στα παιδιά για τον γάμο τους, τα ευχαριστήσαμε που μίλησαν στην κάμερά μας και που μας έκαναν να περάσουμε κι εμείς καλά μαζί τους! Δεν αποχωρήσαμε αμέσως μετά. Αντίθετα, αποχωρήσαμε τελευταίοι λίγο μετά τους γονείς, τα αδέρφια και την Μαρία με τον Παναγιώτη. Τα τελευταία λεπτα που είχαμε μείνει μόνοι μαζί με τους νιόπαντρους και τις οικογένειές τους, ήταν από τα καλύτερα της βραδιάς, γιατί μιλήσαμε χαλαρά μεταξύ μας και γελάσαμε πολύ.
Γενικά ήταν μια πολύ όμορφη βραδιά, την οποία ευχαριστηθήκαμε όλοι. Στη Μαρία και τον Παναγιώτη εύχομαι γι’ άλλη μια φορά να ζήσουν ευτυχισμένοι και να είναι πάντα το ίδιο ερωτευμένοι και αγαπημένοι.
Στην Μαρία, τον Νίκο και τον Γιώργο θέλω να ευχηθώ να διοργανώνουν κάθε τους δεξίωση με την ίδια όρεξη και τον ίδιο επαγγελματισμό, όπως αυτή στην οποία ήμουν παρούσα! Κι επειδή δεν γνωρίζουν ότι θα έγραφα αυτό το άρθρο, αλλά μόνο ότι θα δημοσίευα το video με τον γαμπρό και τη νύφη, ούτε κατάλαβαν ότι εγώ εκείνο το βράδυ είχα ρόλο επιθεωρητή, τους το αφιερώνω και τους δίνω συγχαρητήρια για την επιτυχημένη δεξίωση που φιλοξένησαν, μια μέρα που δεν είχαν τον καιρό με το μέρος τους! .:: Τέλος
Εμείς με τη σειρά μας θέλουμε να ευχηθούμε στη Μαρία και τον Παναγιώτη να είναι ευτυχισμένοι και αγαπημένοι για όλη τους τη ζωή και να τους ευχαριστήσουμε για την άψογη συνεργασία που είχαμε! Θέλουμε επίσης να ευχαριστήσουμε το teleiosgamos.gr για το κείμενο που δημοσίευσε για εμάς, το οποίο μας τιμά και νιώθουμε ότι επιβραβεύει την προσπάθειά μας!
